การศึกษาใหม่พบว่าเด็กที่ประสบปัญหาสุขภาพจิตต้องเข้ารับการตรวจในห้องฉุกเฉินหลายครั้ง ผู้เชี่ยวชาญกล่าวว่าระบบที่เสียหายคือการตำหนิ
การศึกษาซึ่งตีพิมพ์ในวารสาร JAMA Pediatricsในเดือนธันวาคม ศึกษาผู้ป่วยมากกว่า 200,000 รายที่มีอายุระหว่าง 3 ถึง 17 ปี ซึ่งมาเยี่ยมห้องฉุกเฉินด้วยปัญหาสุขภาพจิตในโรงพยาบาล 38 แห่งของสหรัฐฯ ระหว่างปี 2558-2563
การเข้ารับการตรวจในห้องฉุกเฉินดังกล่าวเพิ่มขึ้น 8% ต่อปี ตามการประเมินการเข้ารับการตรวจ 300,000 ครั้ง จำนวนการกลับมาเยี่ยมชมเพิ่มขึ้น 6% ต่อปี ผู้ป่วยเด็กที่มีความผิดปกติทางจิต เช่น โรคจิตเภท มีแนวโน้มที่จะกลับมาที่แผนกฉุกเฉินภายใน 6 เดือนมากกว่า 42% จากการศึกษา โดย 13.2% ของผู้ป่วยที่เข้ารับการตรวจสุขภาพจิตอีกครั้งภายใน 6 เดือน
“ห้องฉุกเฉินทางจิตเวชสามารถช่วยชีวิตคนหนุ่มสาวที่คิดฆ่าตัวตายเฉียบพลันได้” ดร. ฮาโรลด์ เอส. โคพลีวิคซ์ ประธานและผู้อำนวยการด้านการแพทย์ของ Child Mind Institute ที่ไม่แสวงหาผลกำไรกล่าวในถ้อยแถลงต่อ Yahoo News “การศึกษานี้พูดถึงการขาดโปรแกรมในโรงเรียนหรือผู้ป่วยนอกจำนวนมาก ระบบเสีย”
การศึกษาชี้ให้เห็นถึงผู้ดูแลที่ล้นหลามของผู้ป่วยเด็กที่มีความผิดปกติทางพฤติกรรมหรือจิตใจ ซึ่งต้องพึ่งพา ห้องฉุกเฉินมากขึ้นในการดูแล
“ครอบครัวต่าง ๆ มาพร้อมกับลูก ๆ ที่มีปัญหาพฤติกรรมรุนแรง และครอบครัวต่าง ๆ ก็สิ้นปัญญา” ดร. แอนนา คูชชิง แพทย์ประจำห้องฉุกเฉินเด็กที่โรงพยาบาลเด็กลอสแองเจลิส และผู้เขียนร่วมของ การศึกษาบอกนิวยอร์กไทม์ส “พฤติกรรมของบุตรหลานอาจเป็นอันตรายต่อตัวเอง แต่ยังรวมถึงพ่อแม่และเด็กคนอื่นๆ ในบ้านด้วย”
การศึกษาพบว่าผู้ป่วยอายุน้อยที่มีความคิดฆ่าตัวตายหรือผู้ที่ทำร้ายตัวเองคิดเป็นเกือบ 29% ของกลุ่มที่ได้รับการวินิจฉัย ตามมาด้วยผู้ป่วยที่มีความผิดปกติทางอารมณ์ (23.5%) โรควิตกกังวล (10.4%) และความผิดปกติในการควบคุมการรบกวนหรือแรงกระตุ้น ( 9.7%). โดยรวมแล้ว 13.2% ของผู้ป่วยกลับมาที่ห้องฉุกเฉินอีกครั้งสำหรับภาวะฉุกเฉินด้านสุขภาพจิตภายในหกเดือน แต่ผู้ป่วยโรคจิต ความผิดปกติในการควบคุมการก่อกวนหรือแรงกระตุ้น และความผิดปกติของพัฒนาการทางระบบประสาทมีแนวโน้มที่จะกลับเป็นซ้ำมากกว่าผู้ที่มีความคิดฆ่าตัวตายหรือผู้ที่ตกอยู่ในอันตรายจากการทำร้ายตนเอง
หญิงสาวที่มีอารมณ์ฉุนเฉียว
“เมื่อเด็กมีอาการทรุดโทรมหรืออยู่ในภาวะวิกฤตที่บ้าน เด็กจำนวนมากไม่มีจิตแพทย์เด็กให้โทรหาเพื่อขอคำปรึกษาหรือพาไปพบในวันถัดไป” Michael Enenbach จิตแพทย์ และ ผู้อำนวยการคลินิกของ Child Mind Institute กล่าวกับ Yahoo News “บ่อยครั้ง มันเป็นเพียงวงจรของพฤติกรรมผิดปกติที่บ้าน พวกเขามาโรงพยาบาล ไม่เป็นไร แล้วก็ออกจากโรงพยาบาลได้ แล้วเรื่องทั้งหมดก็เกิดขึ้นในสองสามวันต่อมาเพราะพวกเขาไม่สามารถเข้าถึงการดูแลได้ ดังนั้นทางเลือกเดียวของผู้ปกครองหากพวกเขารู้สึกไม่ปลอดภัยก็คือไปที่ห้องฉุกเฉิน”
แต่ผู้เชี่ยวชาญกังวลว่าห้องฉุกเฉินทางจิตเวชหรือแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลทั่วไปไม่ได้รับการออกแบบหรือติดตั้งเพื่อให้การสนับสนุนอย่างต่อเนื่องที่จำเป็นสำหรับคนหนุ่มสาวที่มีปัญหาพฤติกรรมเรื้อรัง
“ไม่มีพระคัมภีร์เกี่ยวกับการเลี้ยงดู ดังนั้นเมื่อคุณมีลูกที่ท้าทายความสามารถจริงๆ ก็ยากที่จะรู้ว่าต้องทำอะไร” เอเนนบาคซึ่งทำงานในห้องฉุกเฉินด้านพฤติกรรมสำหรับเด็กเป็นเวลา 14 ปีกล่าวเสริม
“ER ยุ่งเกินไปแล้ว โดยเฉพาะกับ COVID และทุกๆ อย่าง พวกเขาไม่พร้อมที่จะรับมือกับเด็กๆ มีจิตแพทย์เด็กมารับการรักษาที่ห้องฉุกเฉิน แต่พวกเขารู้สึกเครียดมากกับเด็กที่มีอารมณ์ฉุนเฉียวหรือมีเหตุการณ์บางอย่าง และพวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร แพทย์ฉุกเฉินของเราไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร กุมารแพทย์ไม่รู้จะทำอย่างไร มันยากเพราะมันรบกวนทั้งห้องฉุกเฉินจริงๆ”
เด็กที่มีความทุกข์ได้รับการรักษาพยาบาล
การศึกษาพบว่าผู้ป่วยสุขภาพจิตที่มาตรวจฉุกเฉินส่วนใหญ่เป็นเด็กผู้หญิง (ร้อยละ 56.0 เทียบกับเด็กชายร้อยละ 44.0); ผิวขาวที่ไม่ใช่ชาวสเปน (50.4% เทียบกับชาวอเมริกันเชื้อสายเอเชีย 1.6%, ชาวสเปนเชื้อสายสเปน 17.3% และชาวผิวดำที่ไม่ใช่ชาวสเปน 22.3%) การวิจัยยังพบว่าโครงสร้างทางสังคมที่จูงใจให้เชื่อมโยงกับการกลับมาเยี่ยมเยือนนั้นรวมถึงเชื้อชาติและชาติพันธุ์ โดยผู้ป่วยผิวขาวที่ไม่ใช่ชาวสเปนมีแนวโน้มที่จะกลับมาที่ห้องฉุกเฉินและผู้ป่วยชาวอเมริกันเชื้อสายเอเชีย ผู้ป่วยชาวสเปนและเชื้อชาติอื่นๆ การใช้ยาในห้องฉุกเฉิน เช่น เบนโซไดอะซีพีนหรือยารักษาโรคจิต ก็เพิ่มขึ้นเช่นกันในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา และมีการใช้อย่างไม่สมส่วนกับผู้ป่วยผิวดำและชายหนุ่มอายุระหว่าง 18 ถึง 21 ปี จากการศึกษา
การศึกษาพบว่าการนัดตรวจสุขภาพจิตสามารถเชื่อมโยงกับการขาดการเข้าถึงบริการสุขภาพ โดยทั้งประกันของรัฐและใบรับรองการประกันมีความสัมพันธ์กับระยะเวลาระหว่างการนัดตรวจที่สั้นลง
“การเข้าถึงการดูแลผู้ป่วยนอกเป็นเรื่องยากมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากคุณมี Medi-Cal หรือ Medicaid” Enenbach กล่าว “มีประกันน้อยมากที่ให้บริการ จากนั้นจึงส่งผลกระทบต่อกลุ่มเศรษฐกิจและสังคมระดับล่างอย่างไม่สมส่วน ดังนั้นมันจึงอุดตันห้องฉุกเฉิน”
ให้เป็นไปตามสถาบันจิตเด็ก— ซึ่งทีมนักจิตวิทยาและผู้เชี่ยวชาญอื่น ๆ เสนอการประเมินและการรักษาสำหรับเงื่อนไขและข้อกังวลต่าง ๆ มากมาย — ประมาณ 70% ของเทศมณฑลในสหรัฐอเมริกาไม่มีจิตแพทย์เด็กและวัยรุ่นแม้แต่คนเดียว และเวลาเฉลี่ยที่ใช้ระหว่างเริ่มแสดงอาการและ การรักษาเป็นเวลากว่าแปดปี เนื่องจากการตีตรา ข้อมูลที่ผิด และขาดการเข้าถึงการรักษา
แม่กำลังบำบัดลูกสาวกับนักจิตวิทยา
Enenbach กล่าวต่อว่า “การฝึกอบรมกุมารแพทย์ในด้านสุขภาพจิตจะเป็นประโยชน์มากขึ้น “ปัจจุบัน กุมารแพทย์ได้รับการฝึกอบรมด้านสุขภาพจิตน้อยมาก เราจำเป็นต้องหาทางให้ความรู้แก่ประชากร หาผู้ให้บริการเพิ่มเติม หาจิตแพทย์เด็กผ่านโรงเรียนแพทย์ จ้างผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพจิต และให้การศึกษาแก่กุมารแพทย์และแพทย์ให้ดียิ่งขึ้น”
เขาเสริมว่า “การปรับปรุงการทำงานร่วมกันระหว่างกุมารเวชศาสตร์และสุขภาพจิต” ก็มีความสำคัญเช่นกัน “มันดีขึ้นแล้ว แต่เรายังมีหนทางอีกยาวไกล” เขากล่าว
การศึกษาเน้นข้อสังเกตของ Enenbach ซึ่งบ่งชี้ว่าแนวโน้มรอบ ๆ ปัญหาของการเยี่ยมชมห้องฉุกเฉินด้านสุขภาพจิตที่เพิ่มขึ้น “ไม่ได้ลดลง”
“บริการการแทรกแซงที่ได้รับการปรับปรุงสำหรับผู้ป่วยที่มีภาวะวิกฤตด้านสุขภาพด้านพฤติกรรมเป็นสิ่งจำเป็นในโรงพยาบาลและระบบต่างๆ เพื่อลดการใช้ ED ด้านสุขภาพจิตในเด็ก และรับประกันการเข้าถึงการดูแลติดตามผลที่เหมาะสม โดยเน้นเฉพาะผู้ป่วยที่มีแนวโน้มจะกลับมาเยี่ยมซ้ำมากที่สุด” ผู้เขียนการศึกษาสรุป